Ik ben er weer!

Jaaaa ik ben weer thuis! En dat is GEK!
Na een warm enthousiast welkom op Schiphol, compleet met gasballonen, spandoeken, bedrukte t-shirt en opblaasbare dolfijn, begin ik langzaam te wennen aan het gewone leventje met schoenen en een jas.Ik dacht nog even, ik doe gewoon mijn slippers en een jurkje aan! Maar het kon echt niet! Met een dikke sjaal loop ik naar buiten en denk dat alle mensen aan mij zien dat ik net terug ben uit een ander land en een ander leven. Maar niemand ziet het! Ik snuif de lente op, ook wel erg lekker! Ik stap op de fiets en in de trein. Alles is zo snel weer gewoon. Meteen weer bikkelen op school en een volle agenda! Hoe kan dat nou zo snel?? Ik wil het ontspannen Antilliaanse gevoel nog even vasthouden...
Liefs

Bonaire

Afgelopen weekend ben ik drie dagen op vakantie geweest naar Bonaire! Met een klein groepje huisgenoten vertrokken we in alle vroegte met het mooie zeilschip de Insulinde richting Bonaire. Met twee reispillen hoopte ik niet zeeziek te worden van de zes uur durende trip. Helaas werd ik wel ziek.. misselijk, duizelig, ellendig en ongelukkig. Er leek geen eind te komen aan de reis. Ik zag alleen maar de wiebelende zee, nergens land! Tot het moment.. dat we dolfijnen boven de golven uit zagen springen! Drie echte wilde mooie dolfijnen waarvan één kleine baby!! Iedereen was enthousiast! Toen de dolfijnen weer in de grote blauwe zee verdwenen, voelde ik me weer ziek. Ik wilde een helikopter bellen en vragen of ze me wilden oppikken! Maar er kwam toch wel een eind aan de trip! Daar lag Bonaire! We meerden aan in de kleine haven direct naast het centrum met gezellige terrasjes. Toen alle onze paspoorten gecontroleerd waren mochten we eindelijk van het schip af. Eenmaal aan land bleef ik me ziekjes voelen. Ik had ook nog eens heimwee! Maar ik weet niet of het kwam omdat ik me niet lekker voelde, of dat ik me niet lekker voelde omdat ik heimwee had! We gingen op zoek naar een zand strand, maar zonder auto, fiets of plattegrond kwamen we nergens. We besloten te liften (oma, dit was niet gevaarlijk want we waren met z'n vijven waaronder een man!). Binnen twee minuten hadden we lift. We klommen in een grote laadbak van een jeep en werden netjes bij een klein zandstrandje afgezet. De teruglift was geniaal, want de kapitein van ons schip reed toevallig net langs met een huurauto en bezorgde ons weer veilig thuis. 's Avonds was er een barbecue op het schip. Nadat we onze bedden hadden opgemaakt, boven op het dek onder de sterrenhemel, dronken we een drankje in een kroeg en dansten een beetje salsa bij een Antilliaanse live band. Na één minuut lopen van de uitgaansplekken stonden we weer op het schip. Ik viel in slaap met het geluid en muziek van de kroegjes. Ik sliep heerlijk.. totdat... het om vier uur in de ochtend begon te druppelen. Het regent hier nooit en als het regent waait het zo weer over, dachten wij. Maar het begon ineens HEEL hard te regen. Zo hard dat er niks meer te redden was! Onze bedden met ons er in doorweekten. Alles was nat, onze tassen, handdoeken, zwembroekjes... We konden schuilen onder een tentdakje, zittend, wachtend, tot de zon weer zou gaan schijnen. Gelukkig kregen we thee, koffie en cake als troost.
De volgende dag hadden we een auto gehuurd en hebben we het hele eiland over gecrost. We hebben hele mooie natuur gezien. Ik voelde mee weer goed en was vol energie! We hebben gelachen en genoten. De laatste dag zijn we gaan snorkelen bij het onbewoonde eiland ‘Klein Bonaire'. Het leek of ik in een aquarium zwom! Prachtig koraal, gekleurde vissen en een schildpad! Ik heb lekker rond gesnorkeld met mijn onderwatercamera! En toen... moesten we weer zes uur terug varen! Ik was blij toen ik eindelijk weer in Curaçao was... lekker thuis! Het duurde nog een dag voor de wereld om mij heen niet meer bewoog en mijn zeebenen weer gewoon konden lopen.

Dagboek

Afgelopen weekend hebben mijn voorstellingen drie keer gespeeld in het theater. Het programma bestond tien stukjes waarvan ik er zes had gemaakt/geregisseerd.

Donderdag
De eerste repetitie in het theater. Ik was zo zenuwachtig. Ik had geen idee hoe het zou gaan verlopen en hoe het ooit goed zou kunnen gaan om met zoveel kinderen en verschillende groepen een mooi doorlopend programma te maken. En dan werd er ook nog eens eenzelfde jurk in drie verschillende stukjes gebruikt, dáár werd ik zenuwachtig van. Ik was het aanspreekpunt voor ouders, kinderen en techniekmannen. Ondanks mijn zenuwen genoot ik van de hectiek. Er was veel goede hulp van mijn stagebegeleidster, Bart en andere collega's. Ik genoot van het theater. Het blijft iets magisch... De geur en de sfeer. Helemaal als je van buiten, uit de felle zon, een donker theater binnen stapt, waar je voelt dat er iets gaat gebeuren...

Vrijdag
Een dag voor de voorstellingen... Ik was zo bang dat ik iets vergeten zou zijn! Iedereen kende zijn plaats, nu moesten de schema's, de hulpouders, de spelers, collega's, techniek het gaan doen. Etta was gespannen. Er moest iets goeds komen staan. We hadden geen generale repetitie gehad, nooit alle stukjes in de juiste volgorde geoefend, dus bij de eerste voorstelling zou alles op zijn plaats gaan vallen.

Zaterdag
Ik was wild (enthousiast) ! Ik kon niet slapen, ik voelde overal kinderen om heen bewegen. Het was geweldig, alles verliep goed! Meer dan honderd kinderen stonden op het podium! Ik genoot van de spanning, energie en het enthousiasme van de spelers. Ze maakte me aan het lachen! Wat zijn kinderen grappig, gek, raar en verassend! Ik was verkocht, ik wil alleen nog maar kinderen die toneel spelen, nooit meer iets anders! Ze bedenken ineens nieuwe dingen op het podium! We hebben weken gerepeteerd en nu tijdens de uitvoering ontdekt een kind met sjaal (een vlinder) dat hij met de sjaal een ander kind kan verstoppen... En dat vonden anderen kinderen ook ineens heel leuk.... Ik vloog als reuze vlinder snel achter de coulissen uit, het podium op, om de acteurtjes weer op de goede plek te krijgen.

Zondag
Mijn huisgenoten kwamen kijken naar de voorstelling! Ze hadden zich prachtig mooi en sjiek aangekleed. Ze zaten op de tweede rij met camera's en fototoestellen (mam, ik miste je!). Ik was alleen maar aan het genieten. Als juffrouw ben je een soort ‘bekende Nederlander'. Er wordt de hele dag naar je gezwaaid en kinderen of moeders willen een foto. Ik heb zelfs een huwelijksaanzoek gehad van een jongetje, zes jaar, die met een aanzoek hoopte dat ik niet terug zou gaan naar Nederland. Ik was gelukkig en trots. Ik heb veel complimenten, leuke en enthousiaste reacties gehad. Na het opruimen zijn we met ‘de crew' gaan eten.

Maandag
Ik kon niet omgaan met het gevoel dat ik niks meer hoefde te doen of nergens aan hoefde te denken. Ik kwam in een zwart gat terecht.. de leegte en de stilte.

Dinsdag
De omschakeling was zo groot. Na al die zenuwen, stress en spanning hoefde ik ineens niks meer. Ik werd daar onrustig van!
's Avonds hadden we een gezellig afscheidsetentjes met collega's van de theaterschool.

Woensdag
Na een uitgebreide evaluatie en beoordeling bij Etta, sloot ik mijn stage officieel af. Wel een gek raar gevoel. Ik heb zoveel geleerd en bereikt. Ik kreeg onverwacht toch een stagevergoeding, wat een lief afscheidscadeau! En.. mijn beoordelingen zijn met de nodige werkpunten voldoende! Zowel mijn ‘lesstage' als ‘ regiestage' zijn door mijn stagebegeleidster hier voldoende beoordeelt, dus gehaald! Nu de docenten in Nederland nog...
Ik ga komende week een goed stageverslag schrijven en dan ben ik echt vrij! Vrij......... :D Whiehoe!

Fijn leven.

Ik heb de spanning rondom mijn stage een beetje los kunnen laten door er een dagje op uit te trekken met een gezellig groepske huisgenoten. Daar is het ook weekend voor. Zes meiden in een autootje gepropt en rijden maar! Op naar het geluk. Na een drankje op een heel knus plekje met prachtig uitzicht (Playa Forti), een duik in de zee, een snorkeluurtje (ik voelde dezelfde trilling in mijn keel als bij het dolfijnen zwemmen en was er dus van overtuigd dat er dolfijnen in de buurt zouden zijn maar we hebben ze niet gezien) en een beetje zonnen, hebben we het Westelijkste puntje van Curaçao opgezocht. En dat was mooi! De weg er naar toe was weer spannend off road. Omdat Kim, onze chauffeur, van een tien meter hoge rots was gesprongen, op haar billen terecht kwam en geen auto meer kon rijden van de pijn, moest ik het even overnemen. Mark weet dat ik niet van off road weggetjes houd.... Maar nu was ik een held, je moest er bij zijn! Af en toe was er een aanloop nodig om alle hindernissen te overwinnen. We kwamen op een hele mooi plek. Wij kleine mensjes op een groot open rotslandschap met de oneindige zee voor ons en daarboven de oranje zon, die even van ons voelde maar ook van jullie is. Daarna hebben we gegeten bij een bekend lokaal restaurant (Jaanchie's) waar je leguaan kan eten! Dat hebben we dan ook gedaan, nouja, een hapje geproefd... Ze hadden alleen een sprekende kaart (Een man Jantje genaamd, in het Papiaments Jaanchie) die ons vertelde wat er op het menu stond. Ik vind het leuk om in deze hoek van Curaçao te zijn. Hier is het minder commercieel/toeristisch. Mensen zijn persoonlijk. Je krijgt hele verhalen te horen over alles wat je wil weten. Na het eten mochten we plaats nemen in schommelstoelen en kregen we een afscheidscadeautje, een papegaaitje. Met z'n allen weer terug in de auto, een bijna-dood-ervaring rijker omdat Kim wilde kijken wat er gebeurt als je in het pik donker je lichten uit doet, kwamen we lachend en druk weer veilig thuis.

Ik heb het leuk met alle huisgenoten. Vooral de twee blauwe huizen trekken veel met elkaar op. Het is zo leuk dat niemand hier andere verplichtingen heeft dan stage. Geen drukke leventjes. In de avonden en weekenden ben je altijd met elkaar. Renate en ik hebben een bonte avond georganiseerd!

Maar eerst ga ik een spannend weekje tegemoet wat betreft stage! Bespreking met techniekmannen, repetities in het theater en de voorstellingen! We spelen aankomend weekend, drie keer! Mijn huisgenoten komen kijken! Een grote organisatie want er spelen meer dan 100 kinderen mee!

Met de fijne uitspraak van Renate: ‘Tel niet de dagen maar laat de dagen tellen' sloot ik de dag af. We genieten hier. We weten dat dit leven heerlijk is. Niemand wil meer terug.

Liefs van Eline

Liefde, Stage, Agnes en Moniek.

Hallo allemaal,

Ik dacht,laat ikmaar weer eens wat van me horen. Ik heb zelf steeds minder de behoefte dingen te schrijven. Alles loopt wel en het leven hier bevalt me erg goed. Vandaag vier ik op afstand mijn vijfjarigliefdesjubileum met Mark. Tijd om te trouwen lijkt me... Dat kan hier op een strand, dus waarom zou ik nog terug komen? Haha nee, ik wil wel graag terug, niet nu, maar over ongeveer een maandje! (En trouwen wil ik trouwens nog niet!) Bart, mijn stagemaatje, denkt er over na om hier te gaan wonen voor een paar jaar. Ik denk daar niet over na... Haha! Ik mis de treinen, de drukke mensen, vriendinnetjes, straten, huizen, het gekke weer, de bossen... Dit blijft een eiland. Toch best een raar gevoel. Een eiland waar je niet zomaar van weg kan.

Mijn stage gaat wat minder en daar baal ik van. Het regisseren overviel me. Er is meer voorbereiding voor nodig dan ik dacht en je moet zo goed en precies weten wat je wil als je een voorstelling maakt... Vorige week had ik bezoek uit Nederland, mijn docenten Agnes en Moniek waren hier. De week verliep niet zo soepeltjes, naast het feit dat ik ze doodsangsten bezorgde met mijn rijgedrag (beetje overdreven reactie van ze hoor, want ik rijd prima...!) ging het op de stage ook niet allemaal heel goed. Ik ben hier natuurlijk om te leren dus ik kan het nog niet perfect doen maar toch wilde ik dat het me beter lukte! Mijn hoofd liep een beetje over van alles waar ik aan moest denken en alle goede fijne feedback. (Ja, ik beleef stress in het land waar alles zo relaxed zou zijn...) Mijn stagebegeleidster heeft nu wat taken van me overgenomen want het werd me allemaal iets te veel; zeven voorstellingen regisseren! Nu observeer ik haar regisseerwerk en leer ik zo maar verder.

Agnes en Moniek waren hier een week. Te kort om ze alle mooie plekken van het eiland te laten zien. En helemaal met het volle stageprogramma van die week! We hebben veel vergaderd, evaluatiemomenten gehad, een voorlichtingsavond georganiseerd om jongeren op Curaçao wat meer te vertellen over kunstopleidingen in Nederland, (we kregen de indruk dat jongeren hier weinig voorlichting krijgen over doorstudeermogelijkheden algemeen in Nederland) en natuurlijk had ik veel repetities, ik had er die week acht! Op die ene vrije middag en die ene vrije ochtend zijn we naar het strand geweest en hebben we de Christoffelberg beklommen. Het was een gezellig boel! Moniek heeft Agnes leren snorkelen en we hebben zwetend de hoogste bergtop van Curaçao bereikt. Zo leer je elkaar nog eens kennen, haha. Competentie; klimkracht en doorzettingsvermogen is voldoende! Kijk dat is alvast een mooie beoordeling!

Veel liefs van Eline

Zwemmen met dolfijnen.

Ik heb met dolfijnen gezwommen en dat was een hele leuke ervaring! We mochten een half uurtje met twee dolfijnen in het water. We kregen flippers aan en mochten alleen flipperen met onze benen, geen echte zwemslagen maken, ook niet met de handen zwemmen. We moesten van te voren een contract tekenen dat we er mee akkoord gingen dat we misschien dood konden gaan of een zwaar lichamelijk letsel konden oplopen. Nou, toen werd ik ineens helemaal zenuwachtig. Ik nam me voor om mijn armen en benen goed bij me te houden en te blijven lachen naar die grote dolfijnen! Gelukkig roken ze mijn angstzweet niet en kwamen ze steeds bij me in de buurt zwemmen! Ze waren helemaal vrolijk! Ze maakten leuke geluidjes en wilden graag geaaid worden! Wat hebben dolfijnen een zachte huid!! We hebben allerlei trucjes uitgevoerd en ze gaven ons kusjes! Zie de foto's!
Liefs van Eline xx

Vakantiegevoel...

O nee er gaat iets mis! Jullie denken dat ik alleen maar vakantie heb!! Deze site geeft misschien een beetje een vertekend beeld! Maar ik loop hier stage!! En daarnaast geniet ik wel heel erg van een heel lekker leventje dat wel vaak als vakantie voelt! Eigenlijk heb ik het heel zwaar want het is heel lastig om met een vakantiegevoel te werken aan je stage! hihi

Het verhaal dat ik nu ga vertellen, zal niet bijdragen aan een eerlijk beeld. Het gaat namelijk weer over iets heel moois en vakantieachtigs en niet over mijn stage... Vandaag was ik op ‘Klein Curaçao'. Dat is een onbewoond eiland, met een heel zacht groot wit strand en de mooiste blauw/groene zee die ik ooit heb gezien. We zijn met een groep huisgenoten met een mooie zeilboot als dagtrip naar het eiland gevaren. Het geld voor de trip gaat naar Haiti! Wat is dat heerlijk, op een boot, met de wind door je haren, in de zon... Ik heb gesnorkeld en ik kwam ZEESCHILDPADDEN tegen! Zo lief en zo mooi! Ik zwom met ze, ik kon ze zo aanraken, ze staken hun tongetjes uit!
Morgenmiddag ga ik met dolfijnen zwemmen! En afgelopen week heb ik in een natuurlijke jacuzzi gelegen! De natuur hier is erg mooi en verassend! De zee is machtig mooi en groot. En ik kan uren naar de golven kijken als ze tegen de rotsen slaan.
Even over mijn stage: Ik moet weer hard aan de slag komende week! Aanstaande zaterdag komen twee docenten van mijn opleiding naar hier om te kijken hoe het ons vergaat.
Liefs van Eline!

Eindelijk weer een verhaaltje van mij.

Hallo bleekscheten en witneuzen!

Ik heb twee hele toffe weekjes beleefd met Anne! We hebben veel ondernomen terwijl mijn stage gewoon doorliep. Dat zorgde soms voor wat meer stress, maar het leverde vooral veel geluk op! Denk aan de avond op het strand, na een barbecue met alle huisgenoten en een rode ondergaande zon, met een kampvuur, onder de mooiste sterrenhemel die ik ooit gezien heb, een romantisch gevoel, gesprekken over het leven, beseffend hoe heerlijk het is om hier te zijn, in het donker zwemmen in de warme zee met lichtgevende visjes! (Ik wist niet dat er lichtgevende visjes bestonden en maakte grappen toen mijn hele lijf werd omsingeld door kleine blauwe schitter lichtjes. Toen het echt zwemmende beestjes bleken te zijn begon ik toch wel even te spartelen en heel snel te zwemmen!) Een ander hoogte punt was een etentje op het strand, met onze voetjes in het zand, aan de zee, tijdens de zonsondergang, met een wijntje, aan een tafel met bloemenkleedje, de lekkerste gamba's en een dove ober die mij met een briefje op date vroeg! Ik maak mooie dingen mee! Omdat Anne hier twee weken op vakantie was, hebben we veel ondernomen in korte tijd! We hebben veel plekken van het eiland gezien, mooie natuur, prachtige baaitjes, mooie eetplekjes ontdekt, de auto leren kennen, gewinkeld, carnaval beleefd, gesnorkeld, zonsondergangen bekeken, cocktails gedronken, foto's gemaakt, struisvogels gevoerd, bergen beklommen, film gekeken op het strand, genoten van de blauwe zee en het warme weer. Naast al dit moois zagen we ook vaak de kleine huisjes waar veel mensen in wonen, huisjes van bij elkaar geraapt materiaal, véél zwerfhonden, mensen die tussen ons afval op een geïmproviseerde vuilnisplaats langs de straat voor hun waardevolle dingen zoeken, heel veel vervallen gebouwen en verwaarloosde huizen.

Even over het autorijden. Ik heb alles onder controle! Mijn auto slaat nog wel regelmatig af, maar de mensen hebben hier geen haast, dus ik kan rustig mijn autootje opnieuw starten en vol goede moed de hellingproef weer aangaan. Ik moet af en toe zoeken naar de juiste rijbaan, de lijnen op de weg zijn ver te zoeken (net zoals verkeersborden), maar gelukkig zijn de wegen hier allemaal breed genoeg, mag je aan alle kanten inhalen, zijn de gaten in het wegdek goed te omzeilen, zit er nooit een fietser in je dode hoek en kom je uiteindelijk altijd op de juiste plek terecht.

Op mijn stage verloopt het best goed allemaal! Ik werk elke week aan een nieuw doel; één werkpunt per week, dat houdt het overzichtelijk. Afgelopen week was het ‘feedback geven', de week er voor ‘individuele benadering van spelers'. Het is nu carnavalsvakantie, ook op de theaterschool, dus dat betekent een weekje vrij. Ik ga even snel mijn evaluaties van afgelopen weken uitwerken want dat schoot er bij in door het verblijf van Anne. Verder heb ik het druk met het uitdenken en uitwerken van verhaallijnen voor de presentaties! In het weekend van 20 en 21 maart is er een voorstellingsavond waarop alle kindergroepen van de theaterschool presenteren. Ik moet deze avond indelen, bedenken, organiseren, leiden enz. (wel met hulp natuurlijk) Ik moet een verhaallijn / thema voor de avond bedenken en voor elke groep een verhaallijntje uitdenken. Na de vakantie ga ik dus alleen nog maar regisseren! Met vijf groepen werken aan presentaties van ongeveer 10 minuten en daarnaast aan mijn regie; de voorstelling over dromen en sprookjes, die op dezelfde avond speelt.
Ik heb ook een paar spelers uitgekozen die de avond aan elkaar gaan spelen / presenteren. Daar moet ik nog apart mee gaan repeteren. Leukleuk allemaal!

Het carnaval is hier groots gevierd met prachtige parades. Een optocht ziet er als volgt uit: De hele stad is leeg en stil, rondom de route staan alle wegen vol met auto's, het publiek heeft al weken van te voren plek langs de route gereserveerd door stoelen aan kettingen te leggen en houten stellages / tribunes te timmeren, er komt eerst een wagen met live muziek of een trommelband, dan volgt een dansgroep met mooie kleurrijke kostuums, soms een praalwagen met een carnavalkoningin, dan volgen één of twee cateringwagens die de groep voorziet van drank en hapjes. Drank is een belangrijk en aanwezig ding, vooral ook onder het publiek. Er is veel sfeer, heerlijke muziek en zoveel dansende mensen! Als de parade is afgelopen is er chaos op de weg.
Het carnaval is naar mijn idee niet zo groot als in Brabant. Hier is het vooral tijdens de parade feest, in Nederland loopt iedereen de hele dag verkleed. Als het gekke Brabantse carnaval nou in de zomer zou plaats vinden en met wat meer Caribische muziek zou het prefect zijn!

Liefs van Eline